Güneş tenimi yakıyor şimdi o tatlı deniz kokusu ile…Bir hayali,bir illuzyonu yaşıyor gibiyim,çölün ortasında o deniz kokusu. Güneş yanıklarım değil canımı acıtan. Benim yanıklarım, içerileride…
Kalbimde yanıklar var mesela. ..Yarım kaldığımdan beri onlar kapanmadı. Öyle bir yanmış ki gözlerime bakanlar görür o kalbimdeki yanığı.
Tenimin en dip köşelerinde yanıklar var mesela. Ulaşamamışım,yanmışım kendi kendime. Sönmeye yakın o gri gözlerini çevirip bir daha yakmış. O yanıkları da bir tek o görmüyor; bakan herkes, gören herkes ne düşünüyor bilmiyorum.
Bir de fikrimde yanıklar var,en zoru,en acılısı. Gölgeliklerimden çıkıp kendi göstermeye çalışan her fikir alışmadığı güneşte,kalabalıkların güneşinde yanmış. Alışamayıp geri döndüğü gölgeliklerde o yanıklar hep parlamış.
En sonunda kağıt yanıklarım var benim. Kendimi yakıp yakıp kağıda döktüğüm anlarda.Ne zaman kağıda döksem kelimenin yüklendiği ağırlıkla ateşle eğilmiş,bükülmüş ve yanmış kağıtlarım. Eşe dosta gösterip gören gözleri ayırt etmiş benliklerim diğerlerinden kağıt yanıklarıyla.Ben ne kadar çoksam o kadar çeşitlenmiş kağıt yanıklarım.
Şimdiyse,güneş yanıklarının tazeliği, sahiciliği ve hafifliğini tadıyor tenim. Öyle masum ki bu güneş yanıkları,hiç kalkmasam güneşin altından yeridir.
1 Mayıs 2007
2 yorum:
Yaniklarin yürek daglayan sizisidir katlanilmaz olan, zaman gecmez der sizidan inleyen. Bagirmak avazin ciktigi kadar; ama care degildir, kendini daglayan yüreklerin kendi limanlari dahi dagilmistir coktan, son siginakta gidince elden, dagitmak aslolana dönüsmüs, ruhun bütün kaleleri zaptedilmistir.
Günes isigiyla gözümüzü kamastirsin.
Yasam sevgiye izin vermekle baslamisti ve sonra yasamak icin actim yüregimi günese. Ta ki su icimi temizleyene, isigin ardindan sevginin beyazi kalana kadar...
Hosgeldin MorKediCik, hosgeldin kelimelerin dostluguna ve cemberin üstünden görüneni anlat bize doyasiya.
Besmelemiz sevgimiz olsun, sevgiyle kal, en yüce ibadetle...
Hosbulduk canım!
sevginin beyazindan hic uzaklasmayalım, emi? =)
Yorum Gönder