Bakışlar biriktiriyorum
Yüzlerden kurtardığım.
Kimsesiz bakışlar.
Karanlıkta parlayan fosforlu izler gibi,
Derinlere sığmayan bakışlar.
Anlamsız yüzlerden koparıyorum,
Besliyorum, anlam veriyorum,
Kendi topraklarıma dikiyorum.
Oysa belki de hiç gereği yok.
Gözünü yumup yaşamak
Gözünü yumup uyumaktan daha kolay.
Dümdüz bir yol çizmek kendine
Dairelerin göbeğinden geçirip.
Belki de hep kestirmeler olay.
Oysa ben de sana kaçabilirim
Bir sen yaratıp kendimde.
O denli çoklu bakışlardayım.
Hiçbir hüzne her bir sevinci katmalı.
Güneşlerin yakıcılığından
Gölgelerin serinliğine akmalı.
Belki tüm bu özlemlerden
Daha basitleri var.
Ve ben belki kaçmayarak
Olmayana bağlanıyorum.
Hiçbir saniye aslında
Sandığımız gibi değil,
Bir gülücüğün saf huzurunda gizli
Gerçek formları saniyelerin:
Kavramlaşmamış ve tanımlanmamış,
İsimlendirilmemiş an taneleri.
Ve belki ben aradığım bakışlarda
Boşluğuma özlem görüyorum.
Üstelik ne zaman bir ses
O zaman bin yankı çığlık çığlığa.
KAranlıktan korkar gibi
O sessizlikten mi korkuyorum?
Bilinmezi mi merak ediyorum hücrelerimde?
Haybeye görünen an tanelerinde
Yüzlerden bakışlar topluyorum.
Susuyorum üstüne üstlük,
Kimse benim gibi görmüyor bu dünyayı.
Ve belki de,
Kimse benim kadar sevmiyor.
